Για την ιστορία...Ο σκύλος πρωτοεμφανίστηκε στην Ασία
Περίπου 12.000 χρόνια πριν οι κυνηγοί- τροφοσυλλέκτες στο σημερινό Ισραήλ τοποθέτησαν σε έναν τάφο μία σορό με ένα κουτάβι αγκαλιά. Το αν ήταν σκύλος ή λύκος δεν μπορεί να διευκρινιστεί. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα απολιθώματα που αποδεικνύουν την εξημέρωση του σκύλου. Οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι αυτή η διαδικασία ήταν σε εξέλιξη περίπου 14.000 χρόνια πριν, αλλά διαφωνούν στα αίτιά της. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι υιοθέτησαν κουτάβια λύκων και ότι η φυσική επιλογή ευνόησε τους λιγότερο επιθετικούς και όσους ικέτευαν πιο αποτελεσματικά για το φαγητό τους.Σύμφωνα με έρευνα Αμερικανών, οι περίπου 300 ράτσες σκύλων που εκτρέφονται σήμερα προήλθαν από μερικές δεκάδες γκρίζους λύκους που εξημερώθηκαν στην Ασία πριν από 100.000 χρόνια.Η Νορίν Νούναν του Κολεγίου του Τσάρλεστον στη Νότιο Καρολίνα δήλωσε: "Πιστεύουμε ότι υπήρξε μια σειρά από περιπτώσεις εξημέρωσης στην ανατολική Ασία. Συνέβη πολύ νωρίτερα από ό,τι νομίζαμε πριν από τουλάχιστον 100.000 χρόνια....
Σύμφωνα με γενετικές αναλύσεις σύγχρονων σκύλων, "υπήρξαν μόνο πέντε με έξι περιπτώσεις εξημέρωσης στην Ανατολική Ασία" επισήμανε η Ντέμπορα Λιντς του Ινστιτούτου Κυνολογικών Μελετών του Οχάιο. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα σημερινά σκυλιά κατάγονται από μια μικρή μόνο ομάδα λύκων.
Ο άνθρωπος συμπεραίνουν οι επιστήμονες, σύντομα διαπίστωσε ότι μπορούσε να διασταυρώνει τους εξημερωμένους λύκους για να δημιουργεί ράτσες με επιθυμητά χαρακτηριστικά.
Οι διάφορες ράτσες σκύλων προήλθαν από περίπου δέκα προγονικές ομάδες, οι οποίες διέφεραν εμφανισιακά μεταξύ τους επειδή είχαν δημιουργηθεί για διαφορετικές εργασίες.
Όπως υποστηρίζει η Λιντς: "Αυτός είναι ο λόγος που οι σκύλοι-φύλακες έχουν πάντα σκούρο χρώμα. Σχεδόν πάντα υπάρχουν λειτουργικοί λόγοι για την εξωτερική εμφάνιση κάθε ράτσας.
Σύμφωνα με γενετικές αναλύσεις σύγχρονων σκύλων, "υπήρξαν μόνο πέντε με έξι περιπτώσεις εξημέρωσης στην Ανατολική Ασία" επισήμανε η Ντέμπορα Λιντς του Ινστιτούτου Κυνολογικών Μελετών του Οχάιο. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα σημερινά σκυλιά κατάγονται από μια μικρή μόνο ομάδα λύκων.
Ο άνθρωπος συμπεραίνουν οι επιστήμονες, σύντομα διαπίστωσε ότι μπορούσε να διασταυρώνει τους εξημερωμένους λύκους για να δημιουργεί ράτσες με επιθυμητά χαρακτηριστικά.
Οι διάφορες ράτσες σκύλων προήλθαν από περίπου δέκα προγονικές ομάδες, οι οποίες διέφεραν εμφανισιακά μεταξύ τους επειδή είχαν δημιουργηθεί για διαφορετικές εργασίες.
Όπως υποστηρίζει η Λιντς: "Αυτός είναι ο λόγος που οι σκύλοι-φύλακες έχουν πάντα σκούρο χρώμα. Σχεδόν πάντα υπάρχουν λειτουργικοί λόγοι για την εξωτερική εμφάνιση κάθε ράτσας.
Η Αγάπη για τον σκύλο και τα ζώα στην αρχαία Ελλάδα!
Η φύση αποτέλεσε για του αρχαίους Έλληνες το πεδίο βάσης και εξέλιξης του ανθρώπου. Παρατήρησαν με ματιά και νου οξυδερκή ότι μέσα σε αυτήν ο άνθρωπος πάλεψε με τα στοιχεία της φύσης, έπαθε πολλά, έμαθε από τα λάθη του και τέλος φιλοσόφησε την ίδια του την ύπαρξη, δίνοντας μεγάλη σημασία και ερμηνεύοντας τα θαυμαστά της δημιουργήματα που τον περιτριγυρίζουν. Έτσι, αναπτύχθηκε μια άλλη, ξεχωριστή σχέση με τα ζώα, που συμπληρώνουν, μαζί με τον άνθρωπο, τις φανερές μορφές έμψυχης εκδήλωσης της φύσης. Το ζώο που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των όντων,μετά τον άνθρωπο και έχει άμεση σχέση με την κοινωνική ζωή του ανθρώπου είναι ο σκύλος.
πάρχουν δύο μύθοι που εξηγούν το λόγο που ο σκύλος αποτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια τον πιο πιστό σύντροφο του ανθρώπου. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι λίγα είναι τα ζώα για τα οποία έχουν πλαστεί μύθοι από τους αρχαίους Έλληνες. Ο πρώτος μύθος, μας λέει πως ο κύν ήταν δημιούργημα του θεού Ήφαιστου. Για το λόγο αυτό, απολάμβανε μεγάλης εκτίμησης σε σημείο σχεδόν ισότητας με τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τους αρχαίους Αιγυπτίους που είχαν μια πιο απόμακρη σχέση με τα ζώα (τα λάτρευαν μεν αλλά χωρίς να έχουν καθημερινή επαφή μαζί τους). Ο θεός Απόλλων εξημέρωσε το σκύλο και τον δώρισε στην αδελφή του θεά Αρτέμιδα, προκειμένου να τη συνοδεύει στο κυνήγι (κύναν άγω).
Επίσης, ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ο σκύλος είναι αποτέλεσμα αναπαραγωγής του Κέρβερου (του σκύλου που φύλαγε τον Άδη), την οποία επέτυχε ο Μολοσσός, ο εγγονός του Αχιλλέα. Για την ιστορία, τον Κέρβερο τον αιχμαλώτισε ο Ηρακλής και τον πήγε στον Ευρυσθέα, από τον οποίο τον έκλεψε ο Μολοσσός.
Πέραν όμως, από τους μύθους, οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν με τα ζώα και στο επιστημονικό πεδίο. Ο πανεπιστήμονας και φιλόσοφος Αριστοτέλης, στο έργο του «περί ζώων ιστορία», κάνει μια λεπτομερή μελέτη γύρω από τα είδη και τη φύση των σκύλων δείχνοντας έτσι τη σημασία που έδιναν οι αρχαίοι στο ζώο αυτό. Συγκεκριμένα, κατατάσσει του Μολοττικούς κύνες και τους Ινδικούς κύνες στην κατηγορία βραχυκεφάλων κυνών. (Υπενθυμίζω εδώ ότι η λέξη Μολοσσός είναι η αρχαία ονομασία της Ηπείρου). Ακόμα και στην καθημερινή ζωή των μεγάλων ανδρών ο κύνας έπαιξε σημαντικό ρόλο. Ο Μέγας Αλέξανδρος ως μαθητής του Αριστοτέλη, ήταν κυνόφιλος.
Όσο ήταν στην Πέλλα είχε μια θηλυκή σκυλίτσα (Μολοττικός κύων) και αργότερα στην Περσία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του κατά του Πέρση Δαρείου, αγόρασε έναν αρσενικό σκύλο (Ινδικός κύων) και μάλιστα έναντι αδρής αμοιβής, ονόματι Περίττα. Αργότερα, έδωσε το όνομά του σε μια πόλη που ίδρυσε εκεί.Ο σκύλος λοιπόν, τιμήθηκε από όλους τους Έλληνες της αρχαίας εποχής, τοποθετώντας τον ακόμα και στο σύμπαν (αστερισμός του κυνός), εκφράζοντας έτσι την υπέρτατη αγάπη τους για το ζώο. Το γεγονός αυτό αν μη τι άλλο, δείχνει ότι ο σκύλος αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας της ζωής τους. Η καθημερινότητα δεν άλλαξε στο πέρασμα των αιώνων και ο σκύλος παραμένει γύρω μας, δίπλα μας. Είναι ανάγκη να δούμε μέσα από την παρουσία του τη σταθερή κοινωνική σχέση του με τον άνθρωπο, καταδικάζοντας και αποτρέποντας την κακοποίησή τους από μερίδα συνανθρώπων μας.
πάρχουν δύο μύθοι που εξηγούν το λόγο που ο σκύλος αποτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια τον πιο πιστό σύντροφο του ανθρώπου. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι λίγα είναι τα ζώα για τα οποία έχουν πλαστεί μύθοι από τους αρχαίους Έλληνες. Ο πρώτος μύθος, μας λέει πως ο κύν ήταν δημιούργημα του θεού Ήφαιστου. Για το λόγο αυτό, απολάμβανε μεγάλης εκτίμησης σε σημείο σχεδόν ισότητας με τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τους αρχαίους Αιγυπτίους που είχαν μια πιο απόμακρη σχέση με τα ζώα (τα λάτρευαν μεν αλλά χωρίς να έχουν καθημερινή επαφή μαζί τους). Ο θεός Απόλλων εξημέρωσε το σκύλο και τον δώρισε στην αδελφή του θεά Αρτέμιδα, προκειμένου να τη συνοδεύει στο κυνήγι (κύναν άγω).
Επίσης, ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ο σκύλος είναι αποτέλεσμα αναπαραγωγής του Κέρβερου (του σκύλου που φύλαγε τον Άδη), την οποία επέτυχε ο Μολοσσός, ο εγγονός του Αχιλλέα. Για την ιστορία, τον Κέρβερο τον αιχμαλώτισε ο Ηρακλής και τον πήγε στον Ευρυσθέα, από τον οποίο τον έκλεψε ο Μολοσσός.
Πέραν όμως, από τους μύθους, οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν με τα ζώα και στο επιστημονικό πεδίο. Ο πανεπιστήμονας και φιλόσοφος Αριστοτέλης, στο έργο του «περί ζώων ιστορία», κάνει μια λεπτομερή μελέτη γύρω από τα είδη και τη φύση των σκύλων δείχνοντας έτσι τη σημασία που έδιναν οι αρχαίοι στο ζώο αυτό. Συγκεκριμένα, κατατάσσει του Μολοττικούς κύνες και τους Ινδικούς κύνες στην κατηγορία βραχυκεφάλων κυνών. (Υπενθυμίζω εδώ ότι η λέξη Μολοσσός είναι η αρχαία ονομασία της Ηπείρου). Ακόμα και στην καθημερινή ζωή των μεγάλων ανδρών ο κύνας έπαιξε σημαντικό ρόλο. Ο Μέγας Αλέξανδρος ως μαθητής του Αριστοτέλη, ήταν κυνόφιλος.
Όσο ήταν στην Πέλλα είχε μια θηλυκή σκυλίτσα (Μολοττικός κύων) και αργότερα στην Περσία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του κατά του Πέρση Δαρείου, αγόρασε έναν αρσενικό σκύλο (Ινδικός κύων) και μάλιστα έναντι αδρής αμοιβής, ονόματι Περίττα. Αργότερα, έδωσε το όνομά του σε μια πόλη που ίδρυσε εκεί.Ο σκύλος λοιπόν, τιμήθηκε από όλους τους Έλληνες της αρχαίας εποχής, τοποθετώντας τον ακόμα και στο σύμπαν (αστερισμός του κυνός), εκφράζοντας έτσι την υπέρτατη αγάπη τους για το ζώο. Το γεγονός αυτό αν μη τι άλλο, δείχνει ότι ο σκύλος αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας της ζωής τους. Η καθημερινότητα δεν άλλαξε στο πέρασμα των αιώνων και ο σκύλος παραμένει γύρω μας, δίπλα μας. Είναι ανάγκη να δούμε μέσα από την παρουσία του τη σταθερή κοινωνική σχέση του με τον άνθρωπο, καταδικάζοντας και αποτρέποντας την κακοποίησή τους από μερίδα συνανθρώπων μας.